آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هفتم : باران محبّت | آزمون شماره 5470

ابلیس گرد قالب آدم بسی طواف کرد و چیزی باز نیافت 

اگر به طوع و رقبت نیاید به اکراه بیاور

هر چند در آدم تفحّس می کردند نمی دانستند

آن گوهر محبّت بود که در صدف امانت معرفت تعبیه کردند

کو صبر و چه دل کانچه دلش می خوانند/  یک قطره خون است و هزار اندیشه 

بیش از این صبر ندارم که تو هر دم بر قومی/ بنشینی و مرا بر سر آتش بنشانی 

رگ جانم گشاده گشت ببند/ پیشتر نوک نیشتر بر کش

دل چیست حاصل خون خوردن من/خون همی خورد دلم کان دل من جز این نیست

با زبردستی سپهرآهنين پی برنداشت / از امانت بار سنگين که من برداشتم

 آسمانها سر به جيب فکر ماست /  تا کجا بار امانت برد خم

گر به صورت عارفی رفت از جهان  / جان امانت داشت با جانان سپرد

وآنجا که عرضه داده عشقت امانت خود  / هم کوه پست گشته هم چرخ در رميده

دیگران دل می‌برند اما تو جانم می‌بری
 

بر شکل آدمند ولی دیوزاده‌اند
 

گر دل ببری شاید زیرا که تویی دلبر
 

گِل آدم بسرشتند و به پیمانه زدند

شش

هفت

پنج

هشت