آزمون آنلاین فارسی 2 - فارسی 2 | آزمون شماره 7882

می‌گفت: به شتر افسار گسیخته می‌‌مانی؛ شلخته و هردم بیل و هپل و هپو هستی؛ جلو پایت را نگاه نمی‌کنی. 

خیال می‌کردم عینک مثل تعلیمی یک چیز فرنگی معابی است که مردان متمدن برای قشنگی به چشم می‌گذارند.

تمام غفلت‌هایم را که ناشی از نابینایی بود حمل بر بی استعدادی و مهملی و ولنگاری‌ام کردند. 

ننه مهمان عزیزی بود. زادالمعاد و کتاب دعا و کتاب جودی و هر چه از این کتب تعزیه و مرثیه بود همراه داشت.

نوشته، نویسنده، نوشتنی، نویس

نوشته، نویسنده، نوشتنی، بنویس

نویسنده، نوشته، نوشتنی، بنویس

نویسنده، نوشتنی، نوشته، نویس

گنج زری بود در آن خاکدان / چون پَری از دیده مردم نهان

غیر، که غافل ز دل زار توست / بی‌خبر از مصلحت کار توست

خواهش مرهم ز دل خویش کن / هر چه طلب می‌کنی از خویش کن

چشم فروبسته اگر واکنی / در تو بود هر چه تمنّا کنی

 چو یاقوت باید سخن بی‌زبان                           سبک سنگ لیکن بهایش گران (باارزش)

 به هیچ قیمت نفروختم جواهر خویش         به کس برای صلت هیچ مدح نسرودم (در اختیار گذاشتن)

چه شد ار بر سر تو افسر نیست                         خرد اندر سر است و بر سر نیست (تاج)

 خرگه نوری که پر نور آمده است                       لیک گه نزدیک و گه دور آمده است (خیمه)

نیست پرواز به بال دگران شیوه من           ور نه در سایه من بال هما ریخته است

 غربیان را شیوه‌های ساحری است            تکیه جز بر خویش کردن کافری است

 بی دولت آن که سایه دیوار خویش را            با سایبان بال هما می‌کند بدل

 یک‌رنگ گل شده است ز بس عندلیب من         از بال من گلاب مکرر گرفته‌اند