آزمون آنلاین فارسی 2 - فارسی 2 | آزمون شماره 8259

فرو می‌ریخت گردی زعفران‌رنگ/ به روی نیزه‌ها و نیزه‌داران

چو فردا برآید خور از خاوران/برآئیم یکسر به مازندران 

به حجاب اندورن شود خورشید/چون تو گیری از آن دو لاله حجیب 

به دهقان کدیور گفت انگور/مرا خورشید کرد آبستن از دور 

ج،الف،د،ب

الف،د،ب،ج

ج،د،ب،الف

الف،ج،ب،د

متلکی می‌گفت که دو برادری مَثَل عَلَم یزید می‌مانید. دراز دراز ، می‌خواهید بروید آسمان شوربا بیاورید.
 

به شتر افسار گسیخته می‌مانی ، شلخته و هر دم بیل و هپل‌و هپو هستی.
 

خدایش بیامرزد ، پدر دریادل بود و در لاتی کار شاهان را می‌کرد.
 

نشانه می‌رفتم که به توپ بزنم اما پایم به توپ نمی‌خورد ؛ بور می‌شدم. بچه‌ها می‌خندیدند. به رگ غیرتم برمی‌خورد.

خوی او بخشش و دریا ز کفش در آتش / شاه بخشنده نیامد به چنین بخشش و خوی

بزرگواری، دریادلی که در بخشش / به پیش جودش دریا کم آید از فرغر (= آبگیر)

ما نوای خویش را در بی‌نوایی یافتیم / فخر بر شاهان عالم در گدایی یافتیم

با فقیری در سخاوت بی‌نظیر عالمم / چون دعا با دست خالی دست‌گیر عالمم

که یکی هست و هیچ نیست جز او / وحده لا اله الّا هو

در دوستی چو شمع ز جانم دریغ نیست / سرگرم دوستانم و با خویش دشمنم

کرده در نان جوی امساک بهر قوت خویش / گنج‌ها را صرف در ایثار و اعطا ساخته

پیرهن می‌بدرم دم به دم از غایت شوق / که وجودم همه او گشت و من این پیرهنم