آزمون آنلاین فارسی 2 - درس شانزدهم : قصّه ی عینکم | آزمون شماره 968

سیلاب ریشۀ ما نتواند از زمین کنْد/خار علایق از بس دامان ما گرفته (پایداري)

خویش را پیش تر از مرگ خبر باید کرد/در حضَر فکر سرانجام سفر باید کرد (پیش بینی و عدم غفلت)

آن چه او ریخت به پیمانۀ ما نوشیدیم /اگر از خمر بهشت است و گر از باده مست (تسلیم و رضا)

به هواداري او ذره صفت رقص کنان/  تا لب چشمۀ خورشید درخشان بروم (کشش و کوشش)

از رهگذر خاک سرکوی شما بود/ هر نافه که در دست نسیم سحر افتاد

بس تجربه کردیم در این دیر مکافات/ با دُردکشان هر که درافتاد برافتاد

دردا که از آن آهوی مشکین سیه چشم/ چون نافه بسی خون دلم در جگر افتاد

پیرانه سرم عشق جوانی به سرافتاد / وان راز که دردل بنهفتم به در افتاد

۴

۳

۲

۱

شش                      

هفت                          

هشت                              

نه