آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هجدهم : خوان عدل | آزمون شماره 6371

در این دو هفته که چون گل در این گلستانی / گشاده‌روي‌ تر از راز می‌پرستان باش

ماه را زرد شود روي چو در وي نگري / روز را خیره شود چشم چو رخ بنمایی

ز انتظار شب وصل تو مرا روز گذشت / می‌ندانم که چرا منتظر فردایی

من از این در نروم ز آن که گروهی عشّاق / روي معشوق بدیدند به ثابت رایی

حکایت غم او من نگفته ام تنها / که این مقدّمه هم گبر و هم مسلمان گفت

کمال حسن تو را من به راستی گفتم / که حدّ خوبی گل را هزاردستان گفت

فغان که کام مرا تلخ کرد شرینی / که با لبش نتوان حرف شکرستان گفت

چرا به سر ننهد هدهد صبا افسر/ که وصف شهر سبا را برِ سلیمان گفت

عشق، آتش است. هر جا که باشد، جز او رخت دیگری ننهد. هر جا که رسد، سوزد.
 

باران رحمت بی‌حسابش همه را رسیده و خوان نعمت بی‌دریغش، همه جا کشیده.
 

هرگه که یکی از بندگان گنهکار دست انابت به امید اجابت به درگاه حق بردارد.
 

به خاطر داشتم که چون به درخت گل رسم، دامنی پر کنم هدیه اصحاب را.
 

دو

یک

چهار

سه

ماه نو و مرغان آواره، دیوان غربی ـ شرقی، پرنده‌ای به نام آذرباد، پیامبر و دیوانه

دیوان غربی ـ شرقی، پیامبر و دیوانه، ماه نو و مرغان آواره، پرنده‌ای به نام آذرباد

پیامبر و دیوانه، پرنده‌ای به نام آذرباد، دیوان شرقی ـ غربی، ماه نو و مرغان آواره

پرنده‌ای به نام آذرباد، ماه نو و مرغان آواره، پیامبر و دیوانه، دیوان غربی ـ شرقی