آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هفتم : باران محبّت | آزمون شماره 3494

۱

۲

۳

۴

در طاعت بی طاقت و بی توش چرائی/ ای گاه ستمکاری با طاقت و با توش 

همه طاعت آرند و مسکین نیاز/بیا تا به درگاه مسکین نواز 

طاقتی کو که به سر منزل جانان برسم /ناتوان مورم و خود کی به سلیمان برسم 

روی گشاده ای صنم طاقت خلق میبری/چون پس پرده میروی پردۀ خلق می دری 

درد هر کس را ببینی در حقیقت چاره دارد / من ز عشقت با همه دردی که دارم ناگزیرم (= فرض)

در عشق کسی قدم نهد کش جان نیست / با جان بودن به عشق در سامان نیست (= میسّر)

در عالم پیر، هر کجا برنایی است / عاشق بادا که عشق خوش‌سودایی است (= دیوانه)

پروانه، قوت از آتش عشقِ خورد / بی آتش قرار ندارد و در آتش وجود ندارد (= رمق)

هست چو جان چار دیوار عناصر گو مباش/ می خوری ای لیلی عالم غم محمل چرا؟

مهمان خوان خویشم اگر نیک و گر بد است / حاشا که هیچ شکوه بود از قضا مرا

ای خار و خس بحر ثنای تو سخن‌ها / گنجینهٔ گوهر ز مدیح تو دهن‌ها

چه می‌گفتم سخن مهمل کجا راند / کجا می‌رفتم و رختم کجا ماند

۵

۴

۳

۲