آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس ششم : مجاز | آزمون شماره 6338

ای که زلف سیهت بر گل روی آشفته است / ز آتش روی تو آب گل سوری رفته است

دل گم گشته که بر خاک درت می‌جستم / گوییا زلف تو دارد که بسی آشفته است

احتیاجت به چمن نیست که بر سرو قدت / گل دمیدست و همه ساله بهار اشکفته است

چون توانم که ز کویت به ملامت بروم / کآب چشم آمده و دامن من بگرفته است

دل که بیابان گرفت چشم ندارد به راه / سر که صراحی کشید گوش ندارد به پند

 گویند عالمان که نکردی تو سجده‌ای / نزدیک اهل معرفت این خود فسانه بود

فصل گل ‌گر اشک گلگونت ز سر خواهد گذشت / گل به سر خواهی زدن از گلبن بستان عشق

 روز محشر که سر از خاک لحد بردارند / هر کسی روی به سویی کند و من سویت