آزمون آنلاین فارسی 3 - درس 17: خنده‌ی تو | آزمون شماره 63

زهی چمن ساز صبح فطرت تبّسم لعل مهرجویت / ز بوی گل تا نوای بلبل فدای تمهید گفت و گویت

به جستجو هر طرف شتابم همان جنون دارد اضطرابم / به ریز پایت مگر بیابم دلی که گم کرده ام به کویت

ز گلشنت ریشه ای نخندد که چرخش افسردگی پسندد / چو ماه نو نقش جام بندد لبی که تر شد به آب جویت

اگر بهارم تو آبیاری و گر چراغم تو شعله کاری / ز حیرت من خبر نداری بیارم آیینه روبه رویت 

مصطفی! این روی برجکش تیربار دارد. هواستان باشد، احتمالاً پیاده ها از پشت دنبالش می آیند.

همینطور که می دوید و به پشت سر نگاه می کرد، محکم به یکی از آنها خورد که راهش را سد کردند.

خاطرات به صورت مبهم از جلوی چشمانش می گذشتند. هر چند لحظه یکبار زانوی چپش مرطعش می‌شد. ‌

می بینی ارمیا. رو به قبله خاباندیمش. بعد گفت به راست بچرخانیمش؛ سمت کربلا.

دلم می خواهد جهان را زیر پا گزارم تا مگر روزی به سرحدّ جهان خلقت فرود آیم.

ستارگان راه هزار ساله را در دل افلاک می پیمایند تا به سرمنزل غایی خود برسند.

به سوی آخر دنیا می روم. می خواهم بدان جا روم که دیگر در آن زی حیاتی نفس نمی کشد. 

ای فکر دور  پرواز من! بالهای عقاب آصایت را از پرواز بازدار و همینجا لنگر انداز.