آزمون آنلاین فارسی 3 - درس 1: شکر نعمت | آزمون شماره 2030

کسان را درم داد و تشریف و اسب / طبیعی است اخلاق نیکو نه کسب 

 حکایت از لب شیرین‌دهان سیم‌اندام / تفاوتی نکند مگر دعاست یا دشنام 

عنان مپیچ که گر میزنی به شمشیرم / سپر کنم سر و دستت ندارم از فتراک

دردم از یار است و درمان نیز هم / دل فدای او شد و جان نیز هم

منّت خدای را عزَّوجلَّ که طاعتش موجب غربت است و به شکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرومی‌رود، ممد حیاط است و چون برمی‌آید، مفرِّح زات.

باران رحمت بی‌حسابش همه را رسیده و خانِ نعمت بی‌دریغش همه جا کشیده. پرده ناموس بندگان به گناه فاهش ندرد و وظیفه روزی به خطای منکر نبرد.

فرّاش باد سبا را گفته تا فرش زمرّدین بگسترد و دایه ابر بهاری را فرموده تا بنات نبات در محد زمین بپرورد.

آکفان کعبه جلالش به تغصیر عبادت معترف و واصفان هلیه جمالش به تحیّر منصوب.