آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 12: آرایه‌های ادبی | آزمون شماره 1469

از آن چون شمع می‌کاهم درین محفل تن خود را / که از ظلمت برون آرم روان روشن خود را (حسن تعلیل، تشبیه)

در دل تنگ است فتح‌الباب‌ها عشاق را / خنده‌ها در پرده باشد غنچه نشکفته را (اسلوب معادله، ایهام)

نیست غافل عشق بی‌پروا ز مرگ کوهکن / نقش شیرین می‌کند شیرین، دهان تیشه را (استعاره، اسلوب معادله)

ز آه سرد پروا نیست عشاق بلاکش را / کند بر دود، صبر آن کس که می‌افروزد آتش را (حس‌آمیزی، اغراق)

چو مرغ جان من از آشیان هوا گیرد / کند نزول به خاک در سرای شما (واج آرایی - تناقض)

مکن ز باده لعلی لب چو مرجان سرخ / ز پشت دست ندامت مساز دندان سرخ (اسلوب معادله - کنایه)

چشم مست تو گر از خواب گران برخیزد / سبک از هر طرفش فتنه روان برخیزد (ایهام تناسب - استعاره)

از لطافت قرین جان است او / پاک چون آب آسمان است او ( موازنه - تشبیه)