آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 11: وزن در شعر نیمایی | آزمون شماره 443

نه از آن حالتیست ای عاقل / که در او عقل کس بدید آید (رمل)

ز روز گذر کردن اندیشه کن / پرستیدن دادگر پیشه کن (متقارب)

با من بگو تا کیستی؟ مهری بگو، ماهی بگو / خوابی خیالی چیستی؟ اشکی بگو، آهی بگو (رجز)

به هر نغمه که خسرو ساز می‌داد / جوابش هم به نکته باز می‌داد (هزج)

زهد با نیّت پاک است نه با جامة پاک / ای بس آلوده که پاکیزه روایی دارد

گفت مستی زان سبب افتان و خیزان می‌روی / گفت جرم راه رفتن نیست ره هموار نیست

گفتا برو چو خاک تحمّل کن ای فقیه / یا هرچه خوانده‌ای همه در زیر خاک کن

روزگار است آن‌که گه عزّت دهد گه خوار دارد / چرخ بازیگر از این بازیچه‌ها بسیار دارد

ای نور ما ای سور ما ای دولت منصور ما / جوشی بنه در شور ما تا مِی شود انگور ما

عشق تو بر بود ز من مایة مایی و منی / خود نبود عشق تو را چاره ز بی‌خویشتنی

آن روز در جام شفق مُل کرد خورشید / بر خشک چوب نیزه‌ها گل کرد خورشید

طالع اگر مدد دهد دامنش آورم به کف / ور بکشم زهی طرب ور بکشد زهی شرف

روی تو از دل ببرد منزلت و قدر ناز          (مفتعلن فاعلن مفتعلن فاعلن)

جان مرا هست کنی مست چو بر من گذری      (مفتعلن مفاعلن مفتعلن مفاعلن)

ز داغ حسن دگر لاله‌زار پیدا کرد           (مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن)

ماندم به چمن شب شد و مهتاب برآمد      (مفعولُ مفاعیلُ مفاعیلُ فعولن)