آزمون آنلاین فارسی 3 - درس 17: خنده‌ی تو | آزمون شماره 2027

در خرابات آمدیم از کنج خلوت ز آن که وقت/انتظار وعده ی جنات رضوان برنتافت

هر جفا و جور آزادی که بود از بهر دوست / دل تحمل کرد، لیکن بار هجران برنتافت

هر دماغی کز هوای خاک کویش برد بوی / از نسیم صبحدم بوی گلستان برنتافت

تا دل من حلقه ی زلف تو را در گوش کرد /هرچه فرمودی به مویی سر ز فرمان برنتافت

مصطفی! این روی برجکش تیربار دارد. هواستان باشد، احتمالاً پیاده ها از پشت دنبالش می آیند.

همینطور که می دوید و به پشت سر نگاه می کرد، محکم به یکی از آنها خورد که راهش را سد کردند.

خاطرات به صورت مبهم از جلوی چشمانش می گذشتند. هر چند لحظه یکبار زانوی چپش مرطعش می‌شد. ‌

می بینی ارمیا. رو به قبله خاباندیمش. بعد گفت به راست بچرخانیمش؛ سمت کربلا.