آزمون آنلاین فارسی 3 - درس 18: عشق جاودانی | آزمون شماره 6372

با این همه، قوت قلب و خونسردی وی چندان بود که پس از تحریر مشق، درس تاریخ خواندیم.

در آخر اتاق، یکی از مردان مأمّر دهکده از پس عینک ستبر خویش به ما می نگریست.

صدای وی چنان با شوق و هیجان آمیخته بود که بر ما حالتی قریب دست می‌داد و هوس می کردیم که گریه کنیم.

در این اثنا وقت به آخر آمد، معلّم برخاست. تا آن روز در نظرم چنان پرمحابت و با عظمت جلوه نکرده بود.

بیار باده که تا راه نیستی گیرم / من آزموده‌ام آخر، بقای من به فناست ( تناقض )

به بال و پر اگر کوه گران را مور بردارد / به میزان خرد می‌توان سنجید مجنون را ( اغراق )

از صدای سخن عشق ندیدم خوش‌تر / یادگاری که در این گنبد دوّار بماند ( حس‌آمیزی )

از حسن اتفاق ضعیفان قوی شوند / پیوسته شد چو مور به هم مار می‌شود ( جناس )

خنده‌ی شیرین و گریه‌ی من تلخ کرد / گریه‌ی خونین من زآن لب خندان خوش است ( حس‌آمیزی - ایهام )

پسته‌ی شیرین او شور دل عاشقانش / شور دل عاشقانش زین شکرستان خوش است ( استعاره - ایهام تناسب )

چون سخنش را گذر بر لب شیرین اوست / آن سخن تلخ او همچو شکر زان خوش است ( تشبیه - مراعات نظیر )

نرگس مستان گرش دست دل از حیله برد / هر چه کند چشم او ور ببرد جان خوش است ( کنایه - تشخیص )