آزمون آنلاین پیام‌های آسمان هفتم - درس اوّل-بینای مهربان | آزمون شماره 3820

مردمان اندر فقر و غنا، هر کسی سخن گفته‌اند و خود را چیزی انتخاب کرده و من آن انتخاب کنم که حق مرا انتخاب کند و مرا اندر آن نگاه دارد. اگر توانگر داردم غافل و گذشته نباشم و اگر درویش داردم حریص و معرض نباشم.

در بارانی عظیم به دهی رسیدم و سرمای زمستان مرا غلبه کرده بود و تن پوش بر تن من تر گشته. به مسجدی رسیدم. مرا اندر آن‌جا راه ندادند، دیگر مسجد و سومی هم چنان. عاجز آمدم و سرما بر تن من قوت گرفت. دامن خود به آتش کشیدم، دود آن به زیر من برآمد. جامه و رویم سیاه شد. آن شب به مراد خود رسیده بودم.

و اندر اخبار است که روزی پیغمبر صَلّی اللّهُ عَلَیه و سَلَّم گرد پای نشسته بود. جبرئیل آمد و گفت: «یا محمّدُ، إجْلسْ جِلْسَةَ العبید. بنده‌ای، چون بندگان نشین اندر حضرت خداوند، تعالی.»

وی را زن و فرزند نیست هرچه اندر وهم صورت گیرد و اندر خرد اندازه بندد، وی جلّ جلالُه آفریدگار آن است و دارنده و پروردگار آن.

شکر نعمت وجود پیامبران و امامان،‌ پیروی از فرمایش‌های آنان است.

دروغ‌گفتن، ناسپاسی از نعمت زبان است.

احترام به معلّم، شکر نعمتِ وجود اوست.

شکر نعمت گوش، گوش‌دادن به نداهای شیطانی است.

شکرگزاری از خداوند، بعضاً و به‌ندرت مایة افزونی نعمت است.

خداوند تابع زمان نیست پس شکر ما در کاهش یا افزایش نعمات ما تأثیر ندارد.

کفران نعمت، بر خلاف شکر نعمت، در میزان نعمت‌های انسان‌ها مؤثر است.

شکرگزاری قطعاً مایة افزونی نعمت است.