آزمون آنلاین پیام‌های آسمان هشتم - درس 1-آفرینش شگفت انگیز | آزمون شماره 1941

شب سردی است ، و من افسرده. / راه دوری است، و پایی خسته. / تیرگی هست و چراغی مرده. / می کنم، تنها، از جاده عبور: / دور ماندند ز من آدم ها. / سایه ای از سر دیوار گذشت، / غمی افزود مرا بر غم ها.

هیچ چشمی، عاشقانه به زمین خیره نبود. / کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد. / هیچ کسی زاغچه ای را سر یک مزرعه جدی نگرفت. / من به اندازه ی یک ابر دلم می‌گیرد / وقتی از پنجره می‌بینم حوری / - دختر بالغ همسایه -  / پای کمیاب‌‌ترین نارون روی زمین / فقه می‌خواند.

در پس پرده ای از گرد و غبار / نقطه ای لرزد از دور سیاه: / چشم اگر پیش رود، می‌بیند / آدمی هست که می‌پوید راه. / تنش از خستگی افتاده ز کار / بر سر و رویش بنشسته غبار. / شده از تشنگی‌اش خشک گلو. / پای عریانش مجروح ز خار.

آدم این‌جا تنهاست / و در این تنهایی، سایه ی نارونی تا ابدیت جاری است. / به سراغ من اگر می‌آیید، / نرم و آهسته بیایید، مبادا که ترک بردارد / چینی نازک تنهایی من.

خداوند

امامِ عصر

خود شخص

خانواده‌ی شخص

مر تو را بر آسمان باید شدن، زیرا خدای / می‌نخواند جز تو را نزدیک خویش از جانور

خداوندیش با کس مشترک نیست / همه حمّالِ فرمانند و شک نیست

این عالم پر ز صنع بی‌صانع نیست / بیهوده سخن به این درازی نبود

ور هنر باید و دل باید و بازوی قوی / بیشتر زانکه تو را داده خداوند مخواه