آزمون آنلاین پیام‌های آسمان هشتم - درس 1-آفرینش شگفت انگیز | آزمون شماره 1867

عجب داری از لطف پروردگار / که باشد گنه کاری امیدوار؟

تو را می‌نگویم که عذرم پذیر / در توبه باز است و حق دستگیر

چو طاعت کنی لبس شاهی مپوش / چو درویش مخلص برآور خروش

که پروردگارا توانگر تویی / توانای درویش پرور تویی

گوهر ز سنگ خاره کند، لؤلؤ از صدف / فرزند آدم از گل و برگ گل از گیا

اقرار می‌کند دو جهان بر یگانگیش / یکتا و پشت عالمیان بر درش دو تا

پروردگار خلق خدایی به کس نداد / تا همچو کعبه روی بمالند بر درش

از مال و دستگاه خداوند قدر و جاه / چون راحتی به کس نرسد خاک بر سرش

همچون شیر، به‌خودیِ خود سپاه‌شکن باش، فرزند خصال خودت باش. اگر بزرگی می‌خواهی، با خلق خدا ادب نگه‌دار.

دانایی به نادانی طعنه‌ای زد و گفت در هر موی من دویست هنر وجود دارد. تو را به نیم جو نمی‌خرند، مرد نادان از چهارپا بدتر است.

همه‌ی مردم، دوستان من هستند، هر جا شکر هست، مگس هم هست. من دانا هستم، پس همچون پرنده‌ی سبک می‌پرم.

معرفت کردگار، دیدن این عالم است. زنده‌ی بیدار باش، چشمِ خریدار باش، خوب جهان را ببین؛ هر چه ببینی کم است.

آن‌چه در بهشت و جهنّم آدمی را انتظار می‌کشد، سرنوشت حتمیِ اوست که پیش از آفرینش او معلوم است.

پیامبر اسلام فراتر از یک تذکّردهنده‌ی صرف، بندگان را به راه راست هدایت می‌کند.

دقّت در آفرینش، ما را به وجود ناظمی دانا راهنمایی می‌کند.

بی‌نظمیِ جهانِ آفرینش نشان‌دهنده‌ی اتّفاقی بودنِ آن نیست، کما این‌که برخی مجموعه‌های منظّم نیز خالقی ندارند.