شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 1117

سوزی که مرا بر جگر از آتش عشق است / جز شربت مرگش نبود هیچ دوایی

سحر با باد می‌گفتم حدیث آرزومندی/ خطاب آمد که واثق شو به الطاف خداوندی 

ریشه در خاک تعلق نیست اهل شوق را / می‌رود بیرون ز دنیا پای‌کوبان گردباد

دوستان دختر رز توبه ز مستوری کرد / شد بر محتسب و کار به دستوری کرد 

ماه از اثر مهر رخت یافت نشانی / زآن روی جهانی به جمالش نگران شد

ای دفتر حسن تو را فهرست خط و خالها / تفصیلها پنهان شده در پرده اجمالها 

بیا مرا ببر ای عشق با خودت به سفر / مرا ز خویش بگیر و مرا ز خویش ببر

در این شب سیاهم گم گشت راه مقصود / از گوشه‌ای برون آی ای کوکب هدایت 

چو تَنگ شکر در عقیق آورم / ز پسته شراب رحیق آورم 

از صدف ریزد گهر وز پسته دُر آید برون / چون شود گرم تکلم لعل خندان شما 

به گریه گفتم از آن پسته یک دو بوسه بده / به خنده گفت مگس کی نشسته بر قندم؟

وین نیست عجب ای صنم پستهدهن / گر پستهدهن بود همه چربسخن 

حافظ از سرپنجۀ عشق نگار / همچو مور افتاده شد در پای پیل 

به تولای تو در آتش محنت چو خلیل / گوییا در چمن لاله و ریحان بودم 

تنگ شکر شود همه کام و دهان من / چون دل خیال آن بت شیریندهان کند 

پرده بردار ای قمر پنهان مکن تنگ شکر/ تا برِ سیمین تو احوال ما زرین کند 

ز شیرین‌کاری شیرین دلبند / فروخواندم به گوشش نکته‌ای چند 

شد چهره زردش ارغوانی / بالای خمیده خیزرانی 

گر انجیرخور مرغ بودی فراخ / نبودی یک انجیر بر هیچ شاخ 

دگرباره جهاندار از سر مِهر/ به گلرخ گفت کای سرو سمنچهر