شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هشتم : در کوی عاشقان | آزمون شماره 404

نکته ناسنجیده گفتم دلبرا معذوردار/ عشوه ای فرمای تا من تبع را موزون کنم 

زانک کس را از خدا عاری نبود/حاسد حق هیچ دیاری نبود  

گر آمدم به کوی تو چندان غریب نیست/چون من در آن دیار هزاران غریب هست

لیک دادش حق چنین خوف وجع/تا مصالح حاصل آید در تبع 

باد عدل تو بگرداند بلا از دوستان / آتش شمشیر تو بر دشمنان بارد بلا

سگ درّنده چون دندان کند تیز / تو در حال استخوانی پیش او ریز 

در لباس دوستی سازند کار دشمنی / حسب الامکان واجب است از کید ایشان اجتناب

گوش سخن شنو نکشد رنج گوشمال / دلهای نرم را به فشار احتیاج نیست

صائب از سنگین رکابی در سبکساری گریز / تا توانی همچو کف بیرون ز دریا آمدن

شمس حق و دین بتاب بر من و تبریزیان / تا که ز تف تموز سوزد پرده حجیز

بگیرم آن سر زلف و به دست خواجه دهم / که سوخت حافظ بیدل ز مکر و دوستانش 

خنک آن دم که بگویی که بیا عاشق مسکین/که تو آشفته مایی سر اغیار نداری

گفت :« در این معرکه یکتا منم / تاج سر گلبن و صحرا، منم 

زین نمط آن مست شده از غرور / رفت و ز مبدأ چو کمی گشت دور 

لیک چنان خیره و خاموش ماند / کز همه شیرین سخنی، گوش ماند

گل به همه رنگ و برازندگی / می کند از پرتو من زندگی 

تشبیه، مجاز، جناس      

حس‌آمیزی، اسلوب معادله، تشخیص
 

اسلوب معادله، استعاره، کنایه                

استعاره، تشبیه، واج‌آرایی