شرکت در آزمون آنلاین پیام‌های آسمان هفتم - درس اوّل-بینای مهربان | آزمون شماره 4286

نشاید شدن مرگ را چاره‌ساز / در چاره برکس نکردند باز

نگهبانی است حاضر بر تو سبحان / تو حیوانی نگهبان را چه دانی

حافظا در کنج فقر و خلوت شب‌های تار / تا بود وردت دعا و درس قرآن غم مخور

ای مدّعی برو که مرا با تو کار نیست / احباب (دوستان) حاضرند به اعدا (دشمنان) چه حاجت است

حقّ نعمت شناختن در کار / نعمت افزون دهد به نعمت‌خوار

به جان گفت باید نفس بر نفس / که شکرش نه کار زبان است و بس

زمانه کیست که در نعمتش کند کفران / سپهر کیست که در خدمتش کند تقصیر

کفران نعمتش سبب قطع وصل شد / زینش بتر سزاست دل ناسپاس ما

وَ هُوَ مَعَكُمْ أَیْنَ مَا كُنْتُمْ

وَ اللَّهُ يَعْلَمُ وَ أَنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ

وَقَالَ رَبُّكُمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَكُمْ

وَ ما اَرْسَلْناکَ اِلاّ رَحْمَهً لِلْعالَمِینَ

شکر، بي‌شک شکر به کام آرد / نعمت رفته را مدام آرد

صد شکر خداوند را که آزم / کم شد چو فزون شد شمار سالم

غايت شکر چيست؟ دانستن / حق يک شکر ناتوانستن

جز سپاس تو نيست بر سر من / آفريننده را هزار سپاس

حَرِیصٌ عَلَیْکُمْ

يُمْدِدْكُمْ رَبُّكُمْ  

لَئِنْ شَكَرْتُمْ لَأَزِيدَنَّكُمْ

بِخَمْسَةِ آلَافٍ مِنَ الْمَلَائِكَةِ