شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس دهم: زبان و ادبیات فارسی در سده‌های پنجم و ششم و ویژگی‌های سبکی آن | آزمون شماره 15579

حمد، ستایش خداوند است و ثنا گفتن بر وی و بزرگ داشتن به نام پاک و صفت بزرگوار و صنع نیکو و تمام و نواخت بیکران.

حجاب که بود میان دل ایشان برداشته شود. همه آرزوهاشان نقد شود. آب مشاهدتشان در جوی ملاطفت روان شود.

دشمن‌پرور است و دوست نواز، عیب پوش است و کارساز. یاد او آئین زبان و دیدار او زندگی جان.

شرعت بر پی شریعت رفتن است. منهاج به نور چراغ راه بردن است. شرعت آن پیغام است که از رسول شنیدی، منهاج آن نور است که در سر یافتی.

شب و روز کار همی‌کردند و ستون‌های سنگین همی‌بریدند مخروط تا مسجد بنا شد.

هر که به لابه‌ی دشمن فریفته شود و بر لئیم‌ظفر و بدگوهر، اعتماد روا دارد سزای او این است.

خویشتن بر آن چوب افکنده و بمرد و هم‌چنان ایشان ندانستندی که وی مرده است.

آن وقت که نماز کردی، اگر دیو آن‌جا شدی، از آسمان آتشی آمدی و دیو را بسوختی.

به اعتماد مکنت خویش از محنت درویش نپرسند و از خدا نترسند.

نشنیده‌ای که گفته‌اند خانه دوستان بروب و در دشمنان مکوب.

الهی تو منزلی و دوستان تو راه، پس نه دل عذرخواه است و نه زبان کوتاه.

و آن اولی‌تر که خردمند نفس خطیر و عمر عزیز را فدای مرداری بسیار خصم نگرداند.

ناصرخسرو، سنایی، عطار

سنایی، عطّار، مولوی

سنایی، ناصرخسرو، مولوی

ناصرخسرو، مولوی، سعدی