شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دهم : سبک شناسی قرن های 10 و 11 (سبک هندی) | آزمون شماره 3001

تکرار قافیه در غزل سبک هندی امری طبیعی است.

استفاده از آرایه‌های ادبی طبیعی و معتدل است.

وفور زهدستایی و وعظ و اندرز در شعر

شاعران این دوره معمولاً مطالب فلسفی، عرفانی و غنایی گذشتگان را به شیوۀ خود بازگو می‌کردند.

شعر هندی شعری معنی‌گراست؛ نه صورت‌گرا و شاعران به معنی بیشتر توجّه دارند تا به زبان.

نثر این دوره از دیدگاه ادبی ارزش چندانی ندارد؛ زبان عامیانه است و اگر بخواهند ادبی بنویسند، تصنّعی و با تکلف می‌نویسند.

کتاب‌ شرفنامه بدلیسی و کتب داراشکوه به شیوه نثر ساده به‌ترتیب در هند و عثمانی در این دوره نوشته شده‌اند.

در سبک هندی به‌دلیل کم‌توجّهی شاعران کوچه و بازار به آرایه‌های ادبی، به بدیع و بیان جز به صورت طبیعی و تصادفی توجّه نمی‌شود.

سبک هندی از اوایل قرن یازدهم تا اواسط قرن دوازدهم هجری در ادبیات فارسی رواج داشت.

حکومت صفوی به شعر درباری و عاشقانه بهایی نمی‌داد و متمایل به آموزه‌های عرفان سنّتی عمل می‌کرد.

شرفنامه بدلیسی در عثمانی و جامع عباسی شیخ بهایی در ایران از کتب سبک ساده در نثر هندی هستند.

نثر بینابین سبک هندی، امروزه چندان روان و آسان به نظر نمی‌رسد.

چنان به فکر تو در خویشتن فرو رفتیم / که خشک شد چو سبو دست زیر سر ما را

از پریدن‌های چشم و از تپیدن‌های دل / می‌رسد از یار پیغامی که می‌باید مرا

وقت طرب خوش یافتم آن دلبر طنّاز را / ساقی بیار آن جام می مطرب بزن آن ساز را

لقمه بیرون کردن از دست خسیسان مشکل است / ماه نو دق کرد تا از خوان گردون نان گرفت