شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 3394

دل من همی داد گفتی گوایی/ که باشد مرا روزی از تو جدایی

در دام فتاده آهویی چند/ محکم شده دست و پای در بند

ز دست دیده و دل هردو فریاد / که هرچه دیده بیند دل کند یاد

بسازم خنجری نیشش ز پولاد / زنم بر دیده تا دل گردد آزاد

بنالد همی پیش گلزار بلبل 

تو ندانم به چه امید نهادستی

بگو  از  دلیران و مردان جنگ  

تو را پاک آفرید ایزد، ز خود شرمت نمی‌آید

چون گشت زمین ز جور گردون (-U--U-UU-UU-U)

مكن کاری که بر پا سنگت آید (U---U--‌---‌-)

همانا که در فارس انشای من (U--U--U--U-)

که شنیدی که در این بزم کسی خوش بنشست (U-UU---U---U---)

گر من از دوست بنالم نفسم صادق نیست / خبر از دوست ندارد که ز خود باخبر است (4 مورد)

اوّل نظر ز دست برفتم عنان عقل / وان را که عقل رفت چه داند صواب را (5 مورد)

خنک آن درد که یارم به عیادت به سر آید / دردمندان به چنین درد نخواهند دوا را (5 مورد)

خلق را بر ناله من رحمت آمد چند بار / خود نگویی چند نالد سعدی مسکین من (4 مورد)