شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 8: اختیارات شاعری 2 (وزنی) | آزمون شماره 121

چو گل هر دم به بویت جامه بر تن / کنم چاک از گریبان تا به دامن

پیش رخ تو ای صنم کعبه سجود می‌کند / در طلب تو آسمان جامه کبود می‌کند

می‌نماید عکس می در رنگ و روی مهوشت / همچو برگ ارغوان بر صفحۀ نسرین غریب

قناعت توانگر کند مرد را / خبر کن حریص جهانگرد را

دلم که گوهر اسرار حسن و عشق در اوست / توان به دست تو دادن گرش نکو داری

بنوش می که سبک‌‌روحی و لطیف مدام / علی‌‌الخصوص در آن دم که سر گران داری

که را رسد که کند عیب دامن پاکت / که همچو قطره که بر برگ گل چکد، پاکی

ساقیا جام می‌‌ام ده که نگارندۀ غیب / نیست معلوم که در پردۀ اسرار چه کرد

به عزم مرحلۀ عشق پیش نه قدمی / که سودها کنی ار این سفر توانی کرد

جمال یار ندارد نقاب و پرده ولی / غبار ره بنشان تا نظر توانی کرد

بیا که چارۀ ذوق و حضور نظم و سخن / به فیض‌‌بخشی اهل نظر توانی کرد

ولی تو تا لب معشوق و جام می‌‌خواهی / طمع مدار که کار دگر توانی کرد

دلق و سجادۀ حافظ ببرد باده فروش / گر شرابش ز کف ساقی مهوش باشد

غم دنییّ دنی چند خوری باده بخور / حیف باشد دل دانا که مشوش باشد

خط ساقی اگر این گونه زند نقش بر آب / ای بسا رخ که به خونابه منقش باشد

تا به غایت ره میخانه نمی دانستم / ورنه مستوری ما تا چه به غایت باشد

چشم بیمار مرا خواب نه در خور باشد

صف‌نشینان نیکخواه و پیشتازان با ادب

عروس طبع را زیور ز فکر بکر می‌بندم

اندیشه از محیط فنا نیست هر که را