شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس ششم : مجاز | آزمون شماره 7341

صبا به لطف بگو آن غزال رعنا را / که سر به کوه و بیابان تو داده‌ای ما را

ای شاهد قدسی که کشد بند نقابت / و ای مرغ بهشتی که دهد دانه و آبت

کنون که بر کف گل جام باده صاف است / به صد هزار زبان، بلبلش در اوصاف است

دلم سیر شد زین سرای سپنج / خدایا مرا زود برهان ز رنج

ازویست شادی ازویست زور / خداوند کیوان و ناهید و هور

ای ز بادام تو در عین خجالت نرگس/ وی ز گیسوی تو در حلقۀ سودا سنبل

چون تشنه جان سپردم آنگه چه سود دارد / آب از دو چشم دادن بر خاک من گیا را

سهل است به خون من اگر دست برآری / جان دادن در پای تو دشوار نباشد

در ازل پرتو حُسنت به تجلی دم زد / عشق پیدا شد و آتش به همه عالم زد

از تو به که نالم که دگر داور نیست / وز دست تو هیچ دست بالاتر نیست

زبان خامه ندارد سر بیان فراق / و گرنه شرح دهم با تو داستان فراق

درخت اگر عَلَم پرنیان گشاد رواست / که خاک باز کشیده است مفرش دیبا