شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 2976

زلف تو چون مشک در مجمر به گاه سوختن/ چشم تو چون نرگس اندر باغ در وقت سحر

چه خفته‌اند در این کاروان‌سرا مردم/ که این محلّ عبور است نه مکان حضور

ای بسا شب که من خشک‌لب از حسرت تو/ بر زمین ریختم از دیده تر مروارید

یا رب این آتش که پنهان دارمش در لوح سینه/ گر برافروزد بسوزد بند بند استخوان را

کاشکی پرده برافتادی از آن منظر حسن/ تا همه خلق ببینند نگارستان را

بلای عشق تو بنیاد زهد و بیخ ورع/ چنان بکند که صوفی قلندری آموخت

ساقی بده آن کوزه یاقوت روان را/ یاقوت چه ارزد بده آن قوت روان را

خدا را چون دل ریشم قراری بست با زلفت/ بفرما لعل نوشین را که زودش با قرار آرد

به نرگس گل و ارغوان را بشست/ که بیمار بُد نرگس و گل درست (استعاره از چشم)

سرو بالای تو گر سوی چمن بخرامد / به تگ پا، گرو از سرو خرامان ببرد (استعاره از قد)

از چشم ستاره بار خون افشانم / گر چشم بود ستاره را، خون گرید (استعاره از اشک)

دل پاک آینۀ روی خداست / این چنین آینه  زنگار نداشت (استعاره از دل)