شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یازدهم: قافیه | آزمون شماره 4167

چنین گفت یک‌ره به صاحبدلی / که عمرم به سر رفت بی ‌حاصلی

از وبای زرق و محرومی برآ / در جهان حیّ و قیّومی درآ

و گر جور در پادشایی کنی / پس از پادشاهی گدایی کنی

به دنباله‌ی راستان کژ مرو / و گر راست خواهی ز سعدی شنو

تو دانی که چون دیو رَفت از قفس / نیاید به لاحول کس باز پس (_َ س)

چو دست بر سر زلفش زنم به تاب رود / ور آشتی طلبم با سرِ عتاب رود (تاب)

کیست در این شهر که او مَست نیست؟ / کیست درین دور کزین دست نیست؟ (_َ ست)

دلا بسوز که سوز تو کارها بکند / نیاز نیم‌‌شبی دفع صد بلا بکند (ا)

سرمست کسی باشد کو خود خبرش نبود
سر / مَس / ت / کَ / سی / با / شد / کو / خو / د / خَ / بَ / رَش / نَ / بود

باز این دل دیوانه زنجیر همی بُرَّد
با / ز / اینْ / دِ / لِ / دی / وا / نِ / زَن / ﺟی / ر / ﻫَ / می / ﺑُ / رَد

کوه‌ها را زِ تجلّی همه چون طور کنیم
کو / ه / ها / را / زِ /  ﺗَ / جَل / لی / ﻫَ / مِ / چُن / طو / ر / کُ / نیم

چون تیر همی پرّد از قوس تنم جانم
چون / تیر / ﻫَ / می / پَر / رَد / از / قو / سِ / تَ / نَم / جا / نَم