شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یکم: مبانی تحلیل متن | آزمون شماره 17877

یکی را از حکما شنیدم که می‌گفت: هرگز کسی به جهل خویش اقرار نکرده است، مگر آن کس که چون دیگری در سخن باشد، همچنان ناتمام گفته، سخن آغاز کند. (نکوهش پرحرفی)

یکی را از بزرگان به محفلی اندر همی ستودند و در اوصاف جمیلش مبالغه می‌کردند. سر برآورد و گفت: من آنم که من دانم. (تأکید بر سکوت)

عابدی را حکایت کنند که شبی ده من طعام بخوردی و تا سحر ختمی در نماز بکردی. صاحب‌دلی شنید و گفت: اگر نیم نانی بخوردی و بخفتی بسیار ازین فاضل‌تر بودی. (تأکید بر میانه‌روی)

یکی از صاحبدلان زورآزمایی را دید به هم برآمده و کف بر دماغ انداخته. گفت: این را چه حالت است؟ گفتند: فلان دشنام دادش. گفت: این فرومایه هزار من سنگ برمی‌دارد و طاقت سخنی نمی‌آرد؟ (تأکید بر قوی کردن جسم در کنار اخلاق نیکو)

پری‌چهره را هم‌نشین کرد و دوست                 که این عیب من گفت، یار من اوست

بی‌یار منم ضعیف و رنجور                      چون تشنه ز آب زندگی دور

گر نداری شادی ای از وصل یار              خیز باری ماتم هجران بدار

هر شب ز فراق بیت خوانان                پنهان رفتی به کوی جانان

باشد به سرم هوای دلبر/ جان چیست کنم فدای دلبر

ز آفتاب جدا بود ماه چندین شب/ همیدوید به گردون بر آفتاب طلب

نباشم بدین محضر اندر گواه/ نه هرگز براندیشم از پادشاه

سرافراز بوذرجمهر جوان/ بشد با حکیمان روشنروان

به ملامت نبرند از دل ما صورت عشق/ نقش بر سنگ نبشته است، به توفان نرود

گر چشم شوخ توست به عاشق‌کشی مثل/ ما بر تو عاشقیم بحمدالله از ازل

زخم شمشیر غمت را به شکیبایی و عقل/ چند مرهم بنهادیم و اثر می‌نرود

ترک دنیا و تماشا و تنعم گفتیم/ مِهر مُهریست که چون نقش حجر می‌نرود