شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس چهارم : سبک شناسی قرن های 7 و 8 و 9 (سبک عراقی) | آزمون شماره 8460

مجو درستی عهد از جهان سست‌نهاد / که این عجوزه عروس هزار داماد است

 مِی خور که عاشقی نه به کسب است و اختیار / این موهبت رسید ز میراث فطرتم

 بیابان پر از مار دیدم به خواب / جهان پر ز گرد، آسمان پر عقاب

 بیا که هاتف میخانه دوش با من گفت / که در مقام رضا باش و از قضا مگریز

عرضه کردم دو جهان بر دل کارافتاده / به جز از عشق تو باقی همه فانی دانست (فراق، سبک عراقی)

آن رخ چون گل بشکفته و بالای چو سرو / خواجه دیده است همانا که رهش بر دَرِ اوست (زمینی بودن معشوق، سبک خراسانی)

گل همی گل گردد و سنگ سیه، یاقوت سرخ / زین بهار سبزپوش تازه روی آبدار (واقع‌گرایی، سبک خراسانی)

سر عاشق که نه خاکِ درِ معشوق بُوَد/ کِی خلاصش بود از محنت سرگردانی؟ (عشق‌گرایی، سبک عراقی)

پنج

دو

چهار

 سه

اسکندربیگ ترکمان، میرزا برخوردار فراهی، قاضی نورالله شوشتری، وحید قزوینی

اسکندربیگ ترکمان، علی بن حسین واعظ کاشفی، میرزا برخوردار فراهی، حسن بیگ روملو

شیخ بهایی، قاضی نورالله شوشتری، وحید قزوینی، حسن بیگ روملو

شیخ بهایی، علی بن حسین واعظ کاشفی، میرزا برخوردار فراهی، قاضی نورالله شوشتری