شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس سوم: واج‌آرایی، واژه‌آرایی | آزمون شماره 25956

سه

دو

چهار

یک

ای دل آواره بیا وی جگر پاره بیا / ور ره در بسته بود از ره دیوار بیا

 چمن خوشست و هوا دلکشست و می بیغش / کنون به جز دل خوش هیچ درنمی‌باید

خیال خال تو با خود به خاک خواهم برد / که تا ز خال تو خاکم شود عبیرآمیز

پای تویی دست تویی هستی هر هست تویی / بلبل سرمست تویی جانب گلزار بیا

پدر با پسر یکدگر را کنار                      گرفتند و کرده غم از دل کنار

صدر سخی که لازم افعال اوست بذل           این اسم مشتق است هم از مصدر سخاش

گفتی مگر به صورت من عاشقی کمال           صورت ندیده چون بنویسم جواب را

در سایه سروی به سرای بستان               از ساقی سیم ساق ساغر بستان

مرا گفتی: که از پیر خرد پرسم علاج خود / خرد منع من از عشق تو فرماید چه فرمایی (واژه‌آرایی، تشخیص)

مراد ما نجویی ورنه رندان هوس‌جو را / بهار شادی‌انگیزی حریف باده پیمایی (واج‌آرایی، تضاد)

من آزرده‌دل را کس گره از کار نگشاید / مگر ای اشک غم امشب تو از دل عقده بگشایی (واج‌آرایی، کنایه)

گویند اصل آدمی خاک است و خاکی می‌شود / کی خاک گردد آن کسی کو خاک این درگاه شد (تلمیح، واژه‌آرایی)