شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 8: اختیارات شاعری 2 (وزنی) | آزمون شماره 200

من اگر نیکم و گر بد تو برو خود را باش / هر کسی آن دِرَود عاقبت کار که کشت

دوش گیسوی تو را ریخته دیدم بر دوش / خاطر آشفته‌ام امشب ز پریشانی دوش

دارد دلم هوای سر زلف یار و بس / زخم آرزو کند همه مرهم‌گذار را

ما بدان مقصد عالی نتوانیم رسید / هم مگر پیش نهد لطف شما گامی چند

روا مدار خدایا که در حریم وصال/ رقیب محرم و حرمان نصیب من باشد

بیان شوق چه حاجت که سوز آتش دل / توان شناخت ز سوزی که در توان باشد

من آن نگین سلیمان به هیچ نستانم / که گاه گاه بر او دست اهرمن باشد

من که شب‌‌ها ره تقوا زده‌‌ام با دف و چنگ / این زمان سر به ره آرم چه حکایت باشد

نقطۀ عشق نمودم به تو هان سهو مکن / ورنه چون بنگری از دایره بیرون باشی

هزار جهد بکردم که یار من باشی / مرادبخش دل بی‌قرار من باشی

در آن چمن که بتان دست عاشقان گیرند / گرت ز دست برآید نگار من باشی

شبی به کلبۀ احزان عاشقان آیی / دمی انیس دل سوگوار من باشی

نوبۀ زهدفروشان گران‌جان بگذشت / وقت رندی و طلب‌کردن رندان پیداست

چه ملامت بوَد آن را که چنین باده خورَد / این چه عیب است بدین بی‌خردی وین چه خطاست

ما نه رندان ریاییم و حریفان نفاق / آن که او عالم سِر است بدین حال گواست

شربتی تلخ‌تر از زهر فراقت باید / تا کند لذّت وصل تو فراموش مرا

ای لب میگون تو هم شکر و هم شراب / وی دل پر خون من هم نمک و هم کباب

ملک جهان کردهایم وقف سر کوی یار / گوی دل افکندهایم در خم چوگان عشق

میرسد از هر طرف شور نی و بانگ دف / می شده جاری به کف بنوش جام مراد

گر سپر انداختیم چون قمر از تاب مهر / تیغ زبان بین چو صبح کز سر صدق آختیم