شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس چهارم: تاریخ ادبیات پیش از اسلام و قرن‌های اولیه هجری | آزمون شماره 18438

این زبان در مرحله‌ای میان فارسی باستان و فارسی نو (دری) قرار دارد

فارسی میانه در دورۀ هخامنشیان و اشکانیان و ساسانیان مرسوم بود

این زبان در محدوده ۳۰۰ ق.م تا حدود ۷۰۰ م رواج داشت

زبان‌های پارتی و پهلوی زیرمجموعۀ زبان فارسی میانه هستند

نام دیگر آن پهلوانیک است.

تا اوایل دوره ساسانی نیز آثاری به این زبان تألیف می‌شده است.

این زبان در غرب و شمال غربی ایران متداول بوده است.

در دوره‌ی اشکانیان رایج بود.

وجود سخنورانی چون رودکی، فردوسی، عنصری و بسیاری از شاعران فارسی‌گوی دیگر، بیانگر اهمیت این دوره است.

در زمان سامانیان، بخارا عمده ترین مرکز فرهنگی به شمار می‌آمد.

درخشش ایران با شکست سامانیان از ترکان آل افراسیاب به تیرگی گرایید و خراسان ابتدا به دست سبکتگین و بعد پسرش محمود افتاد.

در قرن چهارم و اوایل قرن پنجم بسیاری از اصطلاحات علمی، ادبی، دینی و سیاسی جدید از راه ترجمۀ متون پهلوی، وارد فارسی دری می‌شود.

محمدبن جریر _ منصور بن نوح سامانی

محمدبن جریر _ عده‌ای از دانشمندان عهد سامانی

ابوعلی بلعمی _ ابومنصور المعمری

ابوعلی بلعمی _ شهید بلخی

 نثر این دوره به موضوع های حماسی، ملی و تاریخی توجه دارد.

موضوع کتاب شاهنامۀ ابومنصوری، تاریخ حماسی ایران است.

اصل کتاب تاریخ الرسل و الملوک را ابوعلی بلعمی به عربی نوشته است.

محمدبن جریر طبری، کتاب تفسیر طبری را به فارسی برگرداند.