شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس شانزدهم : قصّه ی عینکم | آزمون شماره 5614

دل من بستۀ زنجیر سر زلف تو شد / با گرفتار خود اي سست‌وفا سخت مکوش

پاسخ تلخ تو و خندة شیرین با هم/ نوش در نیش نهان گشته و نیش اندر نوش

دوش سیلاب غمم تا به سر زانو بود / امشب اي دوست چه تدبیر که بگذشت ز دوش

داد عشّاق بده، وقت خود از دست مده/ وقت آن است که گیري سخن ما در گوش

آن چه زر می‌شود از پرتوی آن قلب سیاه / کیمیایی است که در صحبت درویشان است
 

نماز در خم آن ابروان محرابی/ کسی کند که به خون جگر طهارت کرد
 

به فقر از دو جهان می‌توان غنی گردید / خوشا سری که شود خاک پای درویشی

 

سیل اشک ار بکند خانه مردم ، نه عجب / کز غمت گریه کنان ، چشم تری نیست که نیست