شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 11375

الف _ ب _ ه_

الف _ ب _ ج

ب _ د _ ج

ج _ ه_ _ د

از هجر تو در چشمم خورشید شود سفته / از بس که مرا الماس اندر بصر افشاند

خورشید حسنت ای جان هفت آسمان بگیرد / سلطان عشقت ای بت هر دو جهان بگیرد

ای کرده ماه را از تیره شب نقاب / در شب فکنده چین بر مه فکنده تاب

لعلت به شکرخنده بر کار کسی خندد / کاو وقت نثار تو بر تو شکر افشاند

دوای درد عاشق را کسی کو سهل پندارد / ز فکر آنان که در تدبیر درمانند، در مانند

به عمری یک نفس با ما چو بنشینند، برخیزند / نهال شوق در خاطر چو برخیزند، بنشانند

سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند، بنشانند / پری‌رویان قرار از دل چو بستیزند، بستانند

ز چشمم لعل رمّانی چو می‌خندند، می‌بارند / ز رویم راز پنهانی چو می‌بینند، می‌خوانند

راز درون پرده چه داند فلک خموش / ای مدّعی نزاع تو با پرده‌دار چیست

کوه تمکین بر نمی‌آید به دست‌انداز شوق / جذبه مجنون عنان از دست محمل را گرفت

پای باد از پیچ و تاب راه می‌پیچد به هم / چون تواند شانه از زلفش به آسانی گذشت

شد از عِذار [= چهره] تو خورشید آفتاب‌زده / ز آفتاب اگر رنگ چهره گل ریخت