شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 8: اختیارات شاعری 2 (وزنی) | آزمون شماره 35

نه هر که طرف کله کج نهاد و تند نشست / کلاهداری و آیین سروری داند

تو بندگی چون گدایان به شرط مزد مکن / که دوست خود روش بنده‌پروری داند

غلام همت آن رند عافیت سوزم / که در گداصفتی کیمیاگری داند

مدار نقطۀ بینش ز خال توست مرا / که قدر گوهر یکدانه جوهری داند

نوبۀ زهدفروشان گران‌جان بگذشت / وقت رندی و طلب‌کردن رندان پیداست

چه ملامت بوَد آن را که چنین باده خورَد / این چه عیب است بدین بی‌خردی وین چه خطاست

ما نه رندان ریاییم و حریفان نفاق / آن که او عالم سِر است بدین حال گواست

شربتی تلخ‌تر از زهر فراقت باید / تا کند لذّت وصل تو فراموش مرا

فعلاتن فعلاتن  فعلاتن  فع لن

فاعلاتن فعلاتن  فعلاتن  فعلن

فاعلاتن فعلاتن  فعلاتن  فع لن

فاعلاتن فعلاتن  فاعلاتن فعلاتن

از خم ابروی تو ام هیچ گشایشی نشد / وه که در این خیال کج عمر عزیز شد تلف

غم به سراپرده شد آتش پرورده شد / گرفت در جان ما نوبت دیدار خواست

نوبت خانه گذشت نوبت بستان رسید / صبح سعادت دمید وقت وصال و لقاست

ای گل خوش نسیم من بلبل خویش را مسوز / کز سر صدق می کند شب همه شب دعای تو

شنیده‌ام که به شاهان عشق بخشی تاج / به تاج عشق تو من مستحقّم و محتاج

شاه باشی یا گدا از دست ساقیّ فلک / باید این نه جرعۀ جام اجل نوشید و رفت

دم به نای غم خود زن که نوایی داند / من دگر ساز دل قافیه‌پردازم نیست

مباد راه ضلالت روم برای خدا / کجاست پاکدلی تا کند دلالت من