شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 3: آرایه‌های ادبی | آزمون شماره 1050

به روزگار به رنجم ز دوستان محروم/ چو مرتضی ز خلافت چو فاطمه ز فدک

در بود مر مدینۀ علم رسول را/ زیرا جز این نبود سزای امانتش

یاد یاران یار را میمون بود/ خاصه کان لیلی و این مجنون بود

جنگ هفتاد و دو ملت همه را عذر بنه/ چون ندیدند حقیقت ره افسانه زدند

می کند اشک ندامت پاک دل را از گناه/ نیست از دوزخ غمی تا دیدۀ پر نم بجاست

عیش شیرین را بود در چاشنی صد چشم شور/ برگ، صائب بیشتر از یار می‌ماند مرا

شعر اگر اعجاز باشد، بی‌بلند و پست نیست/ در ید بیضا همه انگشت‌ها یکدست نیست

علاج درد مشتاقان طبیب عام نشناسد/ مگر لیلی کند درمان غم مجنون شیدا را

موسی، قارون را نصیحت کرد که: اَحسن کما احسن الله الیک.

شبی در خدمت پدر –رحمة الله علیه- نشسته بودم و همه شب دیده بر هم نبسته.

دانای ضمایر هر قوم، لا تأخُذهُ سِنَةٌ و لانَوم.

دروش بی معرفت نیارامد تا فقرش به کفر انجامد: کادَ الفَقر ان یکون کُفرا.