شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس یکم: مبانی تحلیل متن | آزمون شماره 17094

بخت بلندت یار و چشم بختت بیدار که به صحبت پیری افتادی. (حذف فعل به قرینه)

درختی در این وادی زیارت‌گاه است که مردمان به حاجت خواستن آن‌‌جا روند. (کاربرد حرف اضافه (به) در معنی «برای»)

روزی به غرور جوانی سخت رانده بودم و شبانگاه به پای کریوه‌ای (تپه) سست مانده. (کاربرد فعل سوم شخص در معنای اول شخص)

پرسیدمش چگونه‌ای؟ گفت تا کودکان بیاوردم دگر کودکی نکردم. (آمدن «ب» بر سر فعل ماضی)

دلا تا کی همی‌جویی منی را / چه داری دوست هرزه دشمنی را  (پرهیز از دشمنان)

این همه باد و بود تو خواب است / خواب را حکم نی مگر به مجاز (نکوهش خودبینی)

بشر ماورای جلالش نیافت / بَصَر منتهای جمالش نیافت (علم بی‌انتهای خداوند)

زر و نعمت اکنون بده کان توست / که بعد از تو بیرون ز فرمان توست (توصیه به مال‌اندوزی)

[خردمند] هرکار که مانند آن بر خویشتن نپسندد در حقّ دیگران روا ندارد، که لاشک هر کرداری را پاداشی است و چون مهلت برسید و وقت فراز آمد، هر آینه دیدنی باشد.

گفت: تو را غمناک می‌بینم. گفت: چگونه غمناک نباشم، که مادت معیشت من آن بود که هر روز یگان دوگان ماهی می‌گرفتمی.

من غرض خویش تا این غایت بر تو پوشیده داشتم و عاقل را اشارتی کفایت باشد.

بباید دانست که ایزد تعالی هرکار را سببی نهاده است و هر سبب را علتی.

تعلیمی، غنایی، حماسی

حماسی، تعلیمی، حماسی

تعلیمی، حماسی، غنایی

حماسی، تعلیمی، غنایی