شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس نهم: موازنه و ترصیع | آزمون شماره 969

همیگرید از او گردون بسان دیدۀ وامق/ همیخندد از او صحرا بسان چهرۀ عذرا 

ای منور به تو نجوم جمال/ وی مقرر به تو رسوم کمال

ببین آن روی اگر بر سرو بستانت قمر باشد/ ببین آن زلف اگر بر ماه مشکینت کمر باشد

به رشک مجلس او کارنامۀ مانی/ به رشک محفل او بارنامۀ ارژنگ 

شیطان با مخلصان بر نمی‌آید و سلطان با مفلسان.

هر که به زیردستان نبخشاید، به جور زبردستان گرفتار آید. 

عقل گفت: من دبیر مکتب تعلیمم، عشق گفت: من عبیر نافۀ تسلیمم. 

ورد شکفته نکوست و درد، نهفته.

دل به امید روی او همدم جان نمی‌شود/ جان به هوای کوی او خدمت تن نمی‌کند 

ز گرز تو خورشید بریان شود/ ز تیغ تو بهرام گریان شود 

صفای صفوت رویت بریخت آب بهار/ هوای جنت کویت ببیخت مشک تتار 

دلبر که جان فرسود از او، کام دلم نگشود از او/ نومید نتوان بود از او، باشد که دلداری کند

پرواز به آنجا که نشاط است و امید است/ پرواز به آنجا که سرود است و سرور است

نظر تا کنی عرض نقل است و می/ نفس تا کشی حرف چنگ است و نی 

شکّرشکن است یا سخنگوی من است/ عنبرذقن است یا سمنبوی من است

چرا ننهم نهم دل بر خیالت/ چرا ندهم دهم جان در وصالت 

به حال دل خستگان در نگر/ که روزی دلی خسته باشی مگر

اگر تنگدستی مرو پیش یار/ اگر سیم داری بیا و بیار

هر که تأمّل نکند در جواب/ بیشتر آید سخنش ناصواب

خورده قسم اختران به پاداشم/ بسته کمر آسمان به پیکارم