شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 2409

بلاگردان جان و تن دعای مستمندان است / که بیند خیر از آن خرمن که ننگ از خوشه‌چین دارد 

چه قیامت است جانا که به عاشقان نمودی! / دل و جان فدای رویت، بنما عذار، ما را 

ز خامشی دهن غنچه پر ز زر شده است / سکوت جایزه دارد چرا نمی‌گیری؟

دوش بر یاد حریفان به خرابات شدم / خم می‌ دیدم، خون در دل و پا در گل بود 

پشتم خمیده ماند ز بار گران عشق / چون شاخه ضعیف ز بار گران برف

 ننگرد دیگر به سرو اندر چمن / هر که دید آن سرو سیم‌اندام را

 ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی است / حال هجران تو چه دانی که چه مشکل حالی است

 گرچه از کبر، سخن با منِ درویش نگفت / جان فدای شکرین پسته خاموشش باد

حسن چون شد بی‌نقاب از فکر عاشق فارغ است / گل همان در غنچگی دارد دل بلبل به کف

جز کاهش جان نیست ز هم‌صحبت سرکش / گریان بود آن موم که با شعله ندیم است

دل عشوه می‌فروخت که من مرغ زیرکم / اینک فتاده در سر زلف چو دام اوست

سرخوش آن سرو خرامنده از این کوچه گذشت / آفتاب از پی نظاره‌اش از بام افتاد