شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 3 - درس 4: سبک‌شناسی قرن‌های دوازدهم و سیزدهم (دوره‌ی بازگشت و بیداری) | آزمون شماره 1816

شعر دارای مضامین سیاسی، اجتماعی و وطنی است

 قالب شعر به سبک شعرهای سنت‌گرای دورۀ بیداری، مثنوی است.

لغاتی دال بر کهن‌گرایی در شعر دیده می‌شود.

شعر ساده اما به زبان پرصلابت گذشته سروده شده است.

ادبیات سیاسی در ایران از رهگذر نقد شرایط موجود در این عصر شکل گرفت.

ترجمه و نشر کتاب‌های غربی در شکل‌گیری جنبش ضد استعماری و ضد استبدادی این دوره نقش داشت.

از شاخص‌ترین درون‌مایه‌های شعر فارسی در این دوره «آزادی، قانون و وطن» بود.

آخوندزاده، طالبوف و میرزا آقاخان کرمانی از شاعران منتقد بودند که به شکل‌گیری ادبیات بیداری کمک کردند.

خستگان ضربت تسلیم را بهر شفا / نسخه کلی قانون نجات ‌آورده‌ای

بر سرو سوسن از چه زبان می‌کند دراز؟ / آزاده را ز طعن زبان‌آوران چه غم؟

تا چین سر زلف بتان شد وطن دل / عزم سفرش از گذر حبّ وطن خاست

داغ میهن داغ مادر را ز دل / بسترد، کان واجب است این مستحب