شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 430

با کاروان حّله برفتم ز سیستان / با حله‌ای تنیده ز دل بافته ز جان 

تا تو را جای شد ای سرو روان در دل من / هیچ کس مینپسندم که به جای تو بود 

دست از مس وجود چو مردان ره بشوی / تا کیمیای عشق بیابی و زر شوی

کس چو حافظ نگشاد از رخ اندیشه نقاب / تا سر زلف سخن را به قلم شانه زدند 

سمن را از بنفشه طرف بربست / رُطبها را به زخم استخوان خَست 

خاکی دلم که در لب آن نازنین گریخت / تشنه است کاندر آبخور آتشین گریخت 

شمع چو ساقی قدح می به دست / تشت، میآلوده و پروانه مست

باد مسیح از نفس دل رمید / آب حیات از دهن گل چکید 

بیا که توبه ز لعل نگار و خندۀ جام / حکایتی است که عقلش نمی‌کند تصدیق

به تیرهروزی من چشم روزگار گریست / ندانم آن مه تابان چه در کمان دارد 

خورشید چو آن خال سیه دید به دل گفت: / ای کاش که من بودمی آن هندوی مقبل 

بلاگردان جان و تن دعای مستمندان است / که بیند خیر از آن خرمن که ننگ از خوشهچین دارد؟

ز شیرین‌کاری شیرین دلبند / فروخواندم به گوشش نکته‌ای چند 

شد چهره زردش ارغوانی / بالای خمیده خیزرانی 

گر انجیرخور مرغ بودی فراخ / نبودی یک انجیر بر هیچ شاخ 

دگرباره جهاندار از سر مِهر/ به گلرخ گفت کای سرو سمنچهر 

من اشکم و او دیده، من آهم و او سینه / در پرده نمی‌مانم تا پردهدری دارم 

گر جان بدهد سنگ سیه، لعل نگردد /  با طینت اصلی چه کند؟ بدگهر افتاد 

به یک کرشمه که نرگس به خودفروشی کرد / فریب چشم تو صد فتنه در جهان انداخت 

آتش است این بانگ نای و نیست باد / هر که این آتش ندارد نیست باد