شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس هفدهم : خاموشی دریا | آزمون شماره 7086

به گریه گفتمش آیا گذر کنی بر من؟ / به خنده گفت اگر خاك راه من باشی

من از دو نرگسِ مست تو چشم آن دارم / که آگه از نگهِ گاه گاه من باشی

از آن به چشم خود اي اشک مسکنت دادم / که در بیان محبّت گواهِ من باشی

کمان نهم به کمان فلک ز نیروي عشق / تو گر نشانۀ تیر نگاه من باشی

چون نیست هیچ‌کس به فریاد من رسد / خود رقص می‌کنم چو سپندار نوای خویش

گل آن‌چنان فریفته‌ی حسن خود شده است / کز شبنم است آینه دائم برابرش

تمیز نیک و بد روزگار کار تو نیست / چو چشم آینه، در خوب و زشت حیران باش

ز خار زار تعلّق، کشیده دامن باش / به هر چه می‌کشدت دل، از آن گریزان باش

پدید آمد از دور چیزی دراز / سیه رنگ و تیره تن و تیزتاز 
 

ز سیلابی که نخل اندازد از پای / گیاهی کی تواند ماند برجای؟
 

خفتگان را چه خبر زمزمۀ مرغ سحر/ حیوان را خبر از عالم انسانی نیست

 

سرو برفت و بوستان از نظرم به جملگی / می‌نرود صنوبری بیخ گرفته در دلم