شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 11072

صدف‌وار بنشین دمی لب خموش/ چو گوهر فشانم به من دار گوش

چون فتنه شدم بر رخت ای حور بهشتی / رفتی و مرا در غم خود زار بهشتی

هم عفی‌الله مردم چشمم که با این ضعف دل/ می‌فشاند دم به دم بر چهره زردم گلاب

هنوزت نرگس اندر عین خواب است/ هنوزت سنبل اندر پیچ و تاب است

تا گل روی تو در باغ لطافت بشکفت / پرده صبر من از دامن گل چاک‌تر است

تا خار غم عشق تو در پای دلم شد / بی‌ روی تو گل‌های چمن خار شمارم

چشم او بی‌سرمه همچون چشم نرگس دلفریب / زلف او بی‌شانه هم‌چون زلف سنبل تابدار

تیر دل‌دوز حوادث را به دست روزگار / قامت پر خم، کمان تازه زور دیگر است

نرگسش گفت که من ساقی می‌خوارانم / گرچه خود مست ولی آفت هشیارانم

من که دست چرخ را می‌پیچم از نیروی عشق / هر دمم صد پیچ و تاب آن زلف پیچان می‌دهد

گرد بیداری نمی‌گردد کسی در روزگار / کز خمارین چشم او داروی خوابش می‌دهند

چو شمع خنده نکردی مگر به روز سیاهم / چو بخت جلوه نکردی، مگر ز موی سپیدم

شمع اگر زان لب خندان به زبان لافی زد / پیش عشاق تو شب‌ها به غرامت برخاست

در چمن باد بهاری ز کنار گل و سرو / به هواداری آن عارض و قامت برخاست

با چنین زلف و رخش بادا نظربازی حرام / هرکه روی یاسمین و جعد سنبل بایدش

کبوترم چو شود صید چنگ باز اجل / از آن سپس پر عنقای روح بگشایم

منیژه سبک آتشی برفروخت                   که چشم شب قیرگون را بسوخت

خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه              کز دست غم خلاص من آنجا مگر شود

درِ آفاق گشاده‌ست و لیکن بسته‌ست          از سرِ زلفِ تو در پای دلِ ما زنجیر

دو چشمش به سان دو نرگس به باغ           مژه تیرگی برده از پرّ زاغ