شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس هشتم: وزن شعر فارسی | آزمون شماره 403

بخندد همی باغ چون روی دلبر/ ببوید همی خاک چون مشک اذفر

بسی رنج بردم در این سال سی/ عجم زنده کردم بدین پارسی

با من بگو تا کیستی؟ مهری بگو، ماهی بگو/ خوابی؟ خیالی؟ چیستی؟ اشکی بگو، آهی بگو

ملکا ذکر تو گویم که تو پاکیّ و خدایی/ نروم جز به همان ره که توام راه نمایی

الف، د

ب، ج

ج، د

الف، ه

گفتم که کفر ظلمت گمراه عالمم کرد/ گفتا اگر بدانی هم اوت رهبر آید

دینار نمی‌خواهم من عاشق دیدارم/ اغیار نمی‌گویم من شیفته یارم

فکرت برون کن، حیرت فزون کن/ نی مرد فکری، مرد صفایی

گر لب فرو بندم کنون، جانم به جوش آید درون/ ور بر سرش آبی زنم بر سر زند او جوش را

شبی برنشست از فلک برگذشت/ به تمکین و جاه از ملک برگذشت

در پس آینه طوطی صفتم داشته‌اند/ آنچه استاد ازل گفت بگو می‌گویم

ای همه هستی ز تو پیدا شده / خاک ضعیف از تو توانا شده

از بناگوش و خط سبز تو بس در عجبم/ کز کجا برگ گلی، مشک تر آورده برون

طّی یِ بات - دَست اف شان - می خا هَم - بی یا بان - سا یِ بان

طّ یب بات - دَست اف شان - می خا هَم - بی یا بان - سا یه بان

طّی یِ بات - دَس تَف شان - می خا هَم - بِ یا بان - سا یِ بان

طّ یب بات - دَست اَف شان - می خوا هَم - بی یابان - سا یِ بان