شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 10286

برافروخت آن ماه چون آفتاب / فروریخت بر گل ز نرگس گلاب

فرود آمد ز تخت آن روز دلتنگ / روان کرده ز نرگس آب گلرنگ 

چو تنها ماند ماه سرو بالا / فشاند از نرگسان لؤلوی لالا 

بیا که لعل و گهر در نثار مقدم تو / ز گنجخانۀ دل میکشم به روزن چشم 

ز آتش عشق بسوز ای دل و خاک ره شو / زانکه جز شیوه عشق آنچه شنیدی باد است

ما خانه دل جای تمنّای تو کردیم / در خانه چراغ از رخ زیبای تو کردیم

دریا و کوه در ره و من خسته و ضعیف / ای خضر پی خجسته مدد کن به همتم

در دلم چون غمت ای سرو روان برخیزد / همچو سرو این تن من بی‌دل و جان برخیزد

دوای درد عاشق را کسی کو سهل پندارد / ز فکر آنان که در تدبیر درمانند، در مانند

به عمری یک نفس با ما چو بنشینند، برخیزند / نهال شوق در خاطر چو برخیزند، بنشانند

سمن‌بویان غبار غم چو بنشینند، بنشانند / پری‌رویان قرار از دل چو بستیزند، بستانند

ز چشمم لعل رمّانی چو می‌خندند، می‌بارند / ز رویم راز پنهانی چو می‌بینند، می‌خوانند

ز شوق سیب سیمینت سرشکم بر رخ چون زر / بدان ماند که در آبان نشیند ژاله بر آبی (ژاله: شبنم)

گر به دل قائل آن سرو سهی بالایی / سر بر آر از فلک و عالم بالا را بین

ای ز سنبل بسته شادُروان (=پرده) مشکین بر سمن / راستی را چون قدت سروی ندیدم در چمن

آن ماه پری‌رخ را در خانه نمی‌بینم / وین طرفه که بی رویش کاشانه نمی‌بینم (طُرفه: عجیب)