شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس هفتم : تاریخ ادبیات فارسی در قرن های 10 و 11 | آزمون شماره 307

شعر معناگراست نه صورتگرا؛ شاعران به معنی بیشتر توجه دارند تا به زبان.

شاعران برای مضمون‌سازی از هر پدیده در عالم طبیعت یا هر موضوعی در قلمرو ذهن استفاده می‌کنند.

استفاده از ردیف های طولانی و خوش آهنگ در شعر این دوره رایج است.

شاعران معمولاً مطالب فلسفی، عرفانی و غنایی را به شیوهٔ گذشتگان بازگو می‌کنند.

واقعیت-ذهنی و تخیلی

خیال-ذهنی و تخیلی

واقعیت-اجتماعی و انتقادی

خیال-اجتماعی و انتقادی

توصیف و بیان امور طبیعی

به کار بردن مضامین پند و اندرز در شعر

تبدیل موضوعات و تمثیلات کهن به مضامین تازه

دورشدن از حقیقت و واقعیت و تخیلی‌شدن شعر

زبان کوچه و بازار به شعر راه یافت و از این رهگذر روح تازه‌ای در زبان شعر دمیده شد.

دایره واژگان گسترش یافت و بسیاری از لغات ادبی قدیم از صحنه شعر رخت بربست.

لغات مربوط به مذاهب و آداب و رسوم هندوان در این دوره از حوزه شعر و ادب خارج شد.

در این سبک لغاتی چون نزاکت، قالی، شیشه، پل، بخیه، سفال و ... که تا این زمان کمتر در شعر راه داشت، رواج یافته بود.

از نمونه‌های معروف بینابین کتاب حبیب‌السیر از خواندمیر و احسن‌التواریخ از حسن بیگ روملو است.

کاربرد شعرهای ضعیف در متن نثر، که غالباً سرودۀ خود مؤلفان است، رواج دارد.

نثر مصنوع این دوره حلاوت و فخامت نثر فنی قرن‌های ششم و هفتم را ندارد.

در نثر بینابین این دوره قصد نویسنده در اصل آسان‌نویسی است؛ از همین رو از مصنوع دور شده و روان و آسان به نظر می‌رسد.