شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 1 - درس نهم: موازنه و ترصیع | آزمون شماره 2260

خانۀ تن را به جان آباد کردن مشکل است/ بر سر ریگ روان بنیاد کردن مشکل است 

کشیدم قلم بر سر نام خویش / نهادم قدم بر سر کام خویش

ما ز بالاییم و بالا می‌رویم/ ما ز دریاییم و دریا می‌رویم

گردون چه خواهد از من بیچارۀ ضعیف/ گیتی چه خواهد از من درماندۀ گدای

تا تو فرمان میدهی من بندۀ خدمت گزارم/ تا تو عاشق می‌کشی من عاشق منّتپذیرم

گر تیغ برکشد که محبان همیزنم/ اول کسی که لاف محبت زند منم

ما را که می صافی است، هر لحظه جنون باید/ هر لحظه که در عشقت، صد بار جنون آید

بحر زمین کان شد و او گوهرش/ برد سپهر از پی تاج سرش 

در بدایت بند و چاه بود؛ در نهایت تخت و گاه بود.

جان ما را صفای خود ده و چشم ما را ضیای خود ده.

در دل‌های ما جز تخم محبت مکار و ما را به ما وامگذار.

نیک بخت آن که خورد و کشت و بدبخت آن که مرد و هشت.

در اصطلاح ادبی، یکسانی کلمات مصراعی با مصراع دیگر یا جمله‌ای با جمله دیگر از نظر وزنی و حروف آخر.

دو بیت یا جمله که واژه‌های آنها از نظر «وزن» و «حرف پایانی» کاملاً یکسان باشند.

اگر در یک جمله دو واژه همآوا به کار رود اما معنای متفاوت داشته باشد، ترصیع نام دارد.

موازنه‌ای که همۀ سجع‌های آن متوازی باشد.

این لطایف کز لب لعل تو من گفتم که گفت/ این تطاول که ز سر زلف تو من دیدم که دید؟

نتوان وصف تو گفتن که تو در فهم نگنجی/ نتوان شبه تو جستن که تو در وهم نیای

همه غیبی تو بدانی همه عیبی تو بپوشی/ همه بیشی تو بکاهی همه کمی تو فزایی

عنایت گر چه زهر تاب دارد/ گذر بر چشمۀ نوشاب دارد