شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس نهم : استعاره | آزمون شماره 10972

پشتم خمیده ماند ز بار گران عشق / چون شاخه ضعیف ز بار گران برف

 ننگرد دیگر به سرو اندر چمن / هر که دید آن سرو سیم‌اندام را

 ماهم این هفته برون رفت و به چشمم سالی است / حال هجران تو چه دانی که چه مشکل حالی است

 گرچه از کبر، سخن با منِ درویش نگفت / جان فدای شکرین پسته خاموشش باد

 از جمال روی تو تابنده آفتاب/ وز آفتاب روی تو خورشید در حجاب

با وجود قد رعنای تو گو سرو مروی/ زان که بالای تو صد سرو خرامان ارزد

قد عاشقان خم نگیرد چو سنبل/ گر او سنبل از ارغوان برنگیرد

من چشم شدم همه چو نرگس/ تا نرگس مست تو بدیدم

در شامگه هجرش بگداخت تن و جانم                           در دامگه عشقش بشکست پر و بالم

پیش از آن دم که زند خط شب از عارض روز              از سر زلف و رخت لیل و نهاری بوده است

در فراقش می‌نویسم نامه‌ای از دست من                  خامه خون می‌گرید و خط خاک بر سر می‌کند

گرچه چشمم بسته است اما سرشکم می‌رود            باز می‌گوید به مردم ماجرای چشم من