شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه

1-

در کدام بیت، مفهوم کنایی در معنای «مضطرب بودن» وجود دارد؟

مرا بر خشک‌مغزیهای زاهد گریه می‌آید / به غیر از اشک حسرت نیست باری نخل ماتم را

به اندک فرصتی از سفله روگردان شود دولت / که باشد نعل در آتش به دست دیو خاتم را

اگر از دست احسان مرهم دلها نمی‌گردی / به خلق از خود تسلی دار باری اهل عالم را

بهشت جاودان خواهی، به دل خوردن قناعت کن / که حرص دانه در دام بلا انداخت آدم را

2-

در کدام گزینه، کنایه بیشتری وجود دارد؟

ای غنچهٔ خندان چرا خون در دل ما می‌کنی / خاری به خود می‌بندی و ما را ز سر وا می‌کنی

تا که خود بشناختند از راه چاه / چاه‌ها کندند مردم را به راه

در این سرای بی‌کسی کسی به در نمی‌زند / به دشت پرملال ما پرنده پر نمی‌زند

کسی کاو هوای فریدون کند / سر از بند ضحاک بیرون کند

3-

کنایه و مفهوم آن در مقابل کدام مصرع درست است؟

حلقه دام گرفتاری دهن وا کردن است: دهن واکردن کنایه از حرف زدن

ماهی لب بسته را قلاب نتواند گرفت: لب بسته کنایه از گرسنه

به زیر تیغ فشردیم پای خود چندان: پا فشردن کنایه از تسلیم شدن

می‌توان پوشید چشم از هر چه میآید به چشم: چشم پوشیدن کنایه از کور شدن

4-

در کدام گزینه همۀ آرایه های «کنایه ، تشبیه و تشخیص» وجود دارد؟

آتش رخسار گل خرمن بلبل بسوخت / چهرۀ خندان شمع آفت پروانه شد

گوی توفیق و کرامت درمیان افکنده اند / کس به میدان در نمی‌آید سواران را چه شد

کرشمه تو شرابی به عاشقان پیمود / که علم بی‌خبر افتاد و عقل بی‌حس شد

به بوی او دل بیمار عاشقان چو صبا / فدای عارض نسرین و چشم نرگس شد

5-

کدام عبارت، کنایی نیست؟

پشت پا زدن به چیزی

در بیابان گام برداشتن

میان زمین و آسمان ماندن

چشم بسته غیب گفتن

شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه | آزمون شماره 2307