شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس دوازدهم : کنایه | آزمون شماره 2307

مرا بر خشک‌مغزیهای زاهد گریه می‌آید / به غیر از اشک حسرت نیست باری نخل ماتم را

به اندک فرصتی از سفله روگردان شود دولت / که باشد نعل در آتش به دست دیو خاتم را

اگر از دست احسان مرهم دلها نمی‌گردی / به خلق از خود تسلی دار باری اهل عالم را 

بهشت جاودان خواهی، به دل خوردن قناعت کن / که حرص دانه در دام بلا انداخت آدم را 

آتش رخسار گل خرمن بلبل بسوخت / چهرۀ خندان شمع آفت پروانه شد 

گوی توفیق و کرامت درمیان افکنده اند / کس به میدان در نمی‌آید سواران را چه شد 

کرشمه تو شرابی به عاشقان پیمود / که علم بی‌خبر افتاد و عقل بی‌حس شد 

به بوی او دل بیمار عاشقان چو صبا / فدای عارض نسرین و چشم نرگس شد

پشت پا زدن به چیزی 

در بیابان گام برداشتن

میان زمین و آسمان ماندن 

چشم بسته غیب گفتن