شرکت در آزمون آنلاین فارسی 2 - درس شانزدهم : قصّه ی عینکم | آزمون شماره 1443

دل من بستۀ زنجیر سر زلف تو شد / با گرفتار خود اي سست‌وفا سخت مکوش

پاسخ تلخ تو و خندة شیرین با هم/ نوش در نیش نهان گشته و نیش اندر نوش

دوش سیلاب غمم تا به سر زانو بود / امشب اي دوست چه تدبیر که بگذشت ز دوش

داد عشّاق بده، وقت خود از دست مده/ وقت آن است که گیري سخن ما در گوش

می‌گفت: به شتر افسار گسیخته می‌‌مانی؛ شلخته و هردم بیل و هپل و هپو هستی؛ جلو پایت را نگاه نمی‌کنی. 

خیال می‌کردم عینک مثل تعلیمی یک چیز فرنگی معابی است که مردان متمدن برای قشنگی به چشم می‌گذارند.

تمام غفلت‌هایم را که ناشی از نابینایی بود حمل بر بی استعدادی و مهملی و ولنگاری‌ام کردند. 

ننه مهمان عزیزی بود. زادالمعاد و کتاب دعا و کتاب جودی و هر چه از این کتب تعزیه و مرثیه بود همراه داشت.

دو

یک

سه

چهار

آن چه زر می‌شود از پرتوی آن قلب سیاه / کیمیایی است که در صحبت درویشان است
 

نماز در خم آن ابروان محرابی/ کسی کند که به خون جگر طهارت کرد
 

به فقر از دو جهان می‌توان غنی گردید / خوشا سری که شود خاک پای درویشی

 

سیل اشک ار بکند خانه مردم ، نه عجب / کز غمت گریه کنان ، چشم تری نیست که نیست