شرکت در آزمون آنلاین علوم و فنون ادبی 2 - درس یازدهم : پایه های آوایی همسان دو لختی | آزمون شماره 10915

اهل دل آتش دم‌اند، بین که به روی محیط/ آبله‌های حباب از نفس گوهر است

خاک ز سعی غبار بر فلکش نیست بار/ سجده غنیمت شمار عالم دون‌همتی است

نیست بساط جهان، قابل دلبستگی/ ریشه ما چون نفس در چمن دیگر است

نخل گداز آبیار از بن و بارش مپرس/ گریه چه خرمن کنیم حاصل شمع آفتی است

در دایره قسمت، ما نقطه تسلیمیم / لطف آن‌چه تو اندیشی، حکم آن‌چه تو فرمایی

بسیار سفر باید تا پخته شود خامی / صوفی نشود صافی، تا درنکشد جامی

بنگر ز هجرت چون شدم سرگشته چون گردون شدم / وز ناوکت پر خون شدم از من چرا رنجیده‌ای؟

دیدار یار غایب، دانی چه ذوق دارد / ابری که در بیابان، بر تشنه‌ای ببارد

گویا طلوع می‌کند از مغرب آفتاب / کاشوب در تمامی ذرّات عالم است

سعدی از اخلاق دوست هرچه برآید نکوست / گو همه دشنام گو کز لب شیرین دعاست

گر در طلبت رنجی ما را برسد شاید / چون عشق حرم باشد سهل است بیابان‌ها

چو فرهاد از جهان بیرون به تلخی می‌رود سعدی / ولیکن شور شیرینش بماند تا جهان باشد

در آب فکن ساقی بط ‌زاده‌ آبی را / بشتاب و شتاب اولی مستان شبابی را

هم ‌بزن بر ساقیان آن درد دردانگیز را / هم بخور با صوفیان پالوده‌‌ای بی‌دود را

تو گویی گرفتار هجرم مگر / که واصل تویی هجر گیرا تویی

ز فلک فتاد طشتم، به محیط غرقه گشتم / به درون بحر جز تو دلم آشنا ندارد

بی مزد بود و منّت هر خدمتی که کردم / یا رب مباد کس را مخدوم بی‌عنایت

عشق تو تا جان و دل خواست که یغما کند / تا جگرم خون نکرد از سر آن، برنخاست

در دیر مغان آمد یارم قدحی در دست / مست از می و میخواران از نرگس مستش، مست

کرد ز سرّ حال من مردم شهر را خبر / ناله من که می‌رود خانه به خانه کو به کو